«دعوا» ، بر سر چیست؟!

امروز ، (چهارشنبه - 26 آبان 1395)

سالن کنفرانس کتابخانه ی مرکزی اورمیه

     ... مراسم «رونمایی» از کتاب استاد شعر و ادب ، کریم گُل اندام ، با عنوان «یاری شیرین ، یاری تورش» .

       این برنامه - علی رغم آنچه در پیامک ها آمده بود - ، یک نشست «نقد کتاب» بود تا «رونمایی» !

      به هر تقدیر ، وجود چُنین برنامه هایی ، چه در کتابخانه ی مرکزی برگزار گردد، چه در حوزه ی هنری استان و چه در سالنهای مجتمع فرهنگی ارشاد؛ جای شکرگزاری هست بر درگاه خداوند علیم؛ و تقدیر دارد از طرّاحان و مدیریان و مجری کارشناسان همه ی بخش ها .

     لیکن ، به بهانه ی یک نشست، نباید فرصت ها بسوزد و روحیات و دلها مکدّر شود!

     ... بحث بر سر این نیست که کی « مجری کارشناس » می شود؛ موضوع اینست که چرا اشخاص جایگاه تعریف شده ای ندارند؟ چرا «نقد ناشناسی» و «نقد ناپذیری» ، همچنان آفت مراسم و برنامه های مدّعی ادب و فرهنگ و هنر است؟!

    - آیا منِ شخصی افراد(= هرچه گوی خودستای و ...!!)، اعمّ از مجری کارشناس گرفته تا مشارکت جویان و مشارکت پذیران؛ در این مسیر می تواند مانعی بر رشد و تعالی فرهنگ و ادب استان باشد؟

   - آیا منِ شخصی افراد (=خودخواهی و خود برتر بینی و ...!!)، می تواند مانعی بر سر نشاط جلسات ، تعاطی افکار و تضارب آرا گردد؟

   - آیا رؤیت چهره های ثابت و تکراری در جلسات پُربار فرهنگی ادبی، در ازای عدم حضور شخصیّت های کم توقع و عناصر بی ادّعای خانه نشین عُزلت گُزین، می تواند دردی از آلام فرهنگی و اجتماعی ما بازگشاید و مرهمی بر دلهای خسته و رنجور باشد؟!

    - آیا ... ؛

    * این بیت شیخ بزرگ، سعدی شیرین سخن، را هدیه ی اصحاب پُر ادّعا می کنم؛ بی آنکه در ذهنم، شخص خاصّی مدّنظر باشد!

   اللهُ أعلم ...

« تو با دشمن نفس هم‌خانه‌ای          چه در بند پیکار بیگانه‌ای؟ »  

...

***